คนทุกคนเกิดมาล้วนมีความฝัน..แต่จะมีสักกี่คนที่สามารถทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงได้ ฉันก็เหมือนกับคนทั่วๆ ไป ฝันอยากได้ อยากมี ไว้หลายเรื่อง แต่ฝันก็คงเป็นได้แค่ฝัน หากไม่คิดจะลงมือสร้างฝันนั้นให้เป็นจริงสักที ในวัยเด็ก หลายครั้งที่ได้รับคำชมเชยจากคุณครู และคนรอบข้างเสมอว่าเป็นคนมีความสามารถด้านการเขียน ถ้าได้รับการส่งเสริมจะประสบความสำเร็จในเส้นทางสายนี้ได้ไม่ยาก ฉันนำคำชมเชยเหล่านั้นมาเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดความฝันอยากจะเป็น “นักเขียน” ถึงขั้นฝึกหัดออกแบบลายเซ็น เผื่อว่าสักวันจะมีโอกาสได้เซ็นแจกลงบนหนังสือของตัวเองบ้าง กาลเวลาผ่านไปเนิ่นนาน..คำชมเหล่านั้นก็ยังคงตามมาให้ฉันได้ฝันหวานวันแล้ววันเล่า จากเด็กประถม จนถึงมัธยม มหาวิทยาลัย และก้าวสู่วัยทำงาน ฉันเดินตามความฝันแบบเป๋ๆ จนได้ทำงานในแวดวงหนังสือ ได้อ่าน ได้เขียน ได้สัมภาษณ์ ได้พูดคุยกับนักเขียนมากหน้าหลายตา แต่ความฝันที่อยากจะเป็นนักเขียนทำไม “ไม่เดินหน้า” สักที ฉันค้นหาคำตอบในใจมาตลอด หลายครั้งที่ตั้งใจจะลงมือเขียน ก็จะติดกับคำถามที่ว่า จะเขียนอะไร เขียนแนวไหน เขียนแล้วจะมีคนอ่านไหม และอีกมากมายหลายคำถาม จนต้อง “หยุด” หยุดไว้ก่อนเรื่อยๆ มา และวางมันไว้อย่างนั้นโดยไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร เพราะในสายงานที่ทำก็มีโอกาสได้เขียนโน่นเขียนนี่เรื่อยๆ อยู่แล้ว เลยพักเรื่องความฝันเก็บใส่กล่องไว้ตลอดมา จนมาถึงวันนี้ความฝันถูกเปิดออกจากกล่องอีกครั้ง แต่มันจะแตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา..เพราะครั้งนี้ฉันได้ก้าวข้ามผ่านคำถามต่างๆ มากมายในใจได้แล้ว อาจเป็นเพราะมันคือช่วงเวลาลงตัวที่พร้อมจะลงมือทำ ทำเพื่อค้นหาคำตอบว่าคำชื่นชมที่ได้ยินมานั้นมันจะเป็นจริงได้ไหม ตัวเองมีความอดทนและมีวินัยในการเขียนมากน้อยเพียงใด เริ่มเขียนตอนนี้จะช้าเกินไปหรือเปล่า และท้ายที่สุดแล้วก็แค่อยากจะรับรู้ว่า ความสุขจากการเขียนแล้วมีคนคอยติดตามอ่านมันเป็นเช่นไร?